Na de Tweede Wereldoorlog eiste de genocide miljoenen levens, terwijl Europa snakte naar wederopbouw. België had kolen nodig om de economie opnieuw op gang te trekken. Arbeiders uit Italië, Turkije, Griekenland, Marokko en andere landen werden hierheen gehaald om af te dalen in de mijnen van Limburg: duisternis, gevaar, maar geen erkenning en geen gelijkwaardigheid. Integratie werd opgelegd als verplicht pad. Men wilde hun arbeid, niet hun bestaan. Toch bouwden gezinnen en verenigingen infrastructuren van solidariteit, die later de basis van onze federatie zouden worden.

Kolonisatie is onlosmakelijk verbonden met onze gedeelde geschiedenis. Het Belgische project in Congo, Rwanda en Burundi liet diepe wonden na die nooit geheeld zijn. Oorlogen, dictaturen en bezettingen dwongen velen op de vlucht: Rwandezen, Soedanezen, Jemenieten, Palestijnen, Koerden, Congolezen, Venezolanen. Ook diasporische Joden, Roma, Oeigoeren en Yezidi’s vonden hun weg naar hier. De gevolgen zijn zichtbaar: racisme, structurele ongelijkheid, marginalisering van wie “anders” is.

Toch organiseerden ook zij zich. Diaspora’s en gemeenschappen richtten verenigingen op, brachten hun verhalen binnen in ons netwerk, en maakten hun strijd ook de onze.

In de verhalen van onze gemeenschappen herkennen we steeds dezelfde logica van uitsluiting. We horen ze terug in de retoriek van “te veel” en “niet relevant”, in het reduceren van migranten tot economische eenheden, in de selectieve verontwaardiging die bepaalt wiens leven telt en wiens lijden zogezegd niet bestaat.

Als federatie van migranten en diaspora’s kiezen wij onvoorwaardelijk voor mensenrechten en internationaal recht. Wij weigeren te vergeten. Wij weigeren hiërarchieën van leed. Wij weigeren de ontkenning van genocides. Onze solidariteit is grenzeloos; onze strijd is voor iedereen.

Daarom noemen wij Palestina bij naam. De bezetting, de apartheid, het systematisch ontkennen van een volk – het is kolonialisme in zijn naakste vorm. Wij weten dat dit patroon zich herhaalt, telkens opnieuw. Wij erkennen gelijktijdig de lijden en strijd in de rest van wereld: in Soedan en Jemen, in Congo, Rwanda en Burundi, in Syrië, Afghanistan, Somalië en Oekraïne, in Nepal, Haïti en Venezuela. Het klinkt in de vervolging van de Yezidi’s, in de kampen van de Oeigoeren, in het antisemitisme dat Joodse gemeenschappen blijft bedreigen. Het leeft in de ervaringen van onze vluchtelingen, staatlozen en sans-papiers, in de strijd van vrouwen, van LGBTIQ+-personen, van werkenden en van lichamen die telkens opnieuw uitgesloten worden.